SKRPG

Yumi

Lekko poruszała lewym uchem i bez słowa wyszła z salonu. W tym czasie jak jej nie było do pomieszczenia przez drzwi wszedł mały kot o żółtym zabarwieniu i wielkich czerwonych oczach. Miauknął coś i ułożył sie wygodnie na kanapie. Po chwili Yumi była z powrotem trzymając w dłoniach tace na której znajdowały się dwie szklanki soku pomarańczowego. - proszę - Uśmiechnęła się do chłopaka i usiadła wygodnie obok Kirary.

Alvaros Sadera

Zabrał szklankę, po czym powiedział – dziękuje bardzo – uśmiechnął się szerzej, po czym upił troszkę soku.

Yumi

Kiwnęła głową i oparła się o kanapę - Powiedz mi coś ciekawego o sobie. Dobrze? - uśmiechnęła się przyjaźnie

Alvaros Sadera

a może ty mi coś powiesz o sobie? – Zapytał z zaciekawieniem, po czym skierował wzrok w jej oczy.

Yumi

Przewróciła oczami i zaśmiała się - a co chciał byś wiedzieć Panie? - wyszczerzyła się i wstała powoli i ostrożnie kroki swe kierując w jego stronę.

Alvaros Sadera

A co mi możesz powiedzieć – powiedział bardziej niż zapytał, spojrzawszy przenikliwie na dziewczynę i jej ruchy.

Yumi

Zaśmiała się i będąc już blisko niego dłonie oparła na oparciu fotela tak że głowa Alvarosa znajdowała się miedzy nimi. Przymrożone oczy z dzikością kotki wpatrywały się w jego oczy a na twarzy pojawił sie figlarny uśmiech. Uszy przykuliła a ogon prędzej począł chodzić - Powiedzieć mogę wiele, lecz czy zniesiesz opowieści dźwięk - zanuciła lekko a w oczach dostrzec można było zielone iskierki - Jestem zwykłym demonem. Nic dodać nic ująć - polizała go w nos i oczy bardziej przymrużyła - a Ty?

Alvaros Sadera

A ty…. Się coś śpieszysz – powiedział chłodno a zaraz po tym przeniósł wzrok z twarzy dziewczyny na szklankę soku pomarańczowego, która była już do połowy napełniona, zrobił łyka i ponownie przeniósł wzrok na dziewczynę.

Yumi

Zamrugała kilkakrotnie oczami, wróciły do normalności, na bladych policzkach zagościły wielkie czerwone rumieńce a ona odskoczyła do tylu głośno oddychając. -przepraszam - ukłoniła się i powiedziała do siebie coś w języku którego nikt nie był w stanie zrozumieć, ton jej głosu był jak gdyby ukradkiem krzyczała sama na siebie. - nie chciałam byś poczuł się speszony, ani nic z tech rzeczy - burknęła odwracając głowę w bok. Nie umiała na niego popatrzeć. Winna się opanować, nie pozwolić przejąc kontroli, a jednak. Zacisnęła pięść i usiadła na kanapie twarz ciągle mając skierowaną w przeciwną stronę.

Alvaros Sadera

Uspokój się i popatrz na mnie – powiedział powoli wstając i podchodząc do dziewczyny, gdy znalazł się koło niej przykucnął i złapał ją delikatnie za dłonie – popatrz na mnie – powtórzył rozkazującym tonem.

Yumi

Przygryzła dolną wargę, przez chwile było tak cicho w pomieszczeniu że można było niemal usłyszeć jak firanki trzeszczą czy trawa rośnie. Dziewczyna głośno wciągnęła przez no powietrze i ostrożnie odwróciła twarz tak by spojrzeć na mężczyznę
- przepraszam - szepnęła cicho i lekko knocikiem ust uśmiechnęła się

Alvaros Sadera

Nic się nie stało – powiedział uśmiechając się lekko – wiem, co ci dolega – wyszeptał – wiec się nie martw – dodał z tonem, który wskazywał na to, iż chłopak naprawdę wie, o co chodzi i co dziewczyna czuje.

Yumi

Oczy do tej pory stabilne zaczęły drżeć, szok a może napływające łzy lecz jeszcze nie widoczne dla ludzkich oczu. -w...wiesz? - zdawała się w tej chwili nie być taka odważna i roześmiana jak zawsze, - s..skąd? - szepnęła wpatrując w niego przymrożone oczy - jak? nikt nie może wiedzieć! - dodała stanowczo

Alvaros Sadera

A ja powiem, że wiem i że się mylisz z twoim stanowczym – przerwał lekko się uśmiechając i dodał z dziwnym śmiesznie brzmiącym parodyjnym tonem – „nikt nie może wiedzieć! ” – po tym spojrzał głęboko dziewczynie w oczy lewą rękę puścił by swoją wolną dłonią pogłaskać ją po policzku a następnie po głowie – ja wiem – dodał cicho na koniec.

Yumi

- Ale...jak? - zmarszczyła brwi - jak się Jacken dowie że wiesz to mnie zabije, powie ojcu i tan każe mi wrócić - szepnęła z przerażeniem patrząc na niego z zakłopotaniem.