SKRPG

Alvaros Sadera

To przeklęte miejsce gromadzą się tu negatywne uczucia zmarłych wraz ich duszami i nawiedzają zwłoki tych, którzy tu mieszkali wieki temu – powiedział rozglądając się po chwili dodał – nawet, jeśli wszystkich zabijesz one się zregenerują – po tym odwrócił się do dziewczyny skradł jej całusa, po czym się zaśmiał – chciałem to zrobić jak gdyby to była moją wyprawa ostatnia – powiedział radosnym głosem a na jego twarzy pojawił się uśmiech.

Yumi

- To nie będzie twoja ostatnia wyprawa - zawarczała marszcząc nos. Złapała go za rekę i pociągnęła przed siebie, instynkt miała teraz bardziej wyczulony niż zawsze, - czuje świeże powietrze - szepnęła i popatrzyła za siebie na Alvarosa po czym podeszła do niego i pocałowała go w policzek - a to na szczęście - uśmiechnęła się i ruszyła przed siebie.
Na drodze pojawił się jej jeden trup, kobieta która się na nią rzuciła wytrącając jej katanę która poturlała się pod nogi chłopaka. Dziewczyna wbiła w trupa swoje szpony i zęby, przerzuciła ja na plecy a kły wgryzła w jej szyję, jednak szybko odskoczyła od niej kaszląc - trupi jad - szepnęła po przez kaszlnięcia

Alvaros Sadera

Chłopak podszedł do trupa powoli, lecz skutecznie przebił go – niech twa dusza spoczywa w krainie hel aż do początku ragnaroku – powiedział ciało trupa zaczęło gwałtownie drgać po kilku sekundach rozsypało się w pył a duszę pochłonęła jakaś kościana ręka z nikąd po tym wyparowały – teraz jak ustąpi a mnie znienawidziła kolejna dusza – powiedział podchodząc do miecza Yumi wziął go i podał dziewczynie.

Yumi

Dziewczyna trzymała się kurczowo za gardło - Jak ja tego nienawidzę - szepnęła i wzięła katanę popatrzyła na niego i uśmiechnęła się pomimo bólu który palił jej gardło. Chwiejnym krokiem poszła przed siebie.
- Chce już wyjść - szepnęła smutno

Alvaros Sadera

Alvaros wyciągnął z kieszeni jakąś fiolkę – wypij to a trucizna zniknie – złapał dziewczynę w pasie i przysunął do siebie, gdy ciała, gdy się stykali przechylił głowę dziewczyny do tyłu i wlał jej zawartość fiolki – nie zważaj na smak pij – powiedział surowo.

Yumi

Połknęła wszystko z niezadowolona miną popatrzyła na niego - Dzięki - szepnęła i otarła odrobinę płynu z ust. - Długo jeszcze? - zapytała się go kładąc głowę na jego ramoleniu jednocześnie wkładając dłoń z kataną miedzy jego bok a rękę ostrzem przeszyła trupa co się czaił za plecami chłopaka - Kinimi-tama - szepnęła a całe ciało trupa pochłonęła katana która na chwile zadrżała

Alvaros Sadera

Dzięki – powiedział, po czym pocałował ją w policzek – dojdziemy do końca tunelu to nas przeniosę tu nie mogę, bo w takich miejscach kościany portal wypuszcza złe dusze ze świata duchów – wyjaśnił

Yumi

Kiwnęła głową na znak tego iż zrozumiała - to mamy kilka metrów - szepnęła merdając lekko ogonem - następnym razem wole zostać jak będzie burza - zaśmiała się i pociągnęła go przed siebie. Szła pewnie i dziarsko tylko do czasu do czasu w oczach widać było zielone iskierki, w tych momentach mocniej ściskała dłoń chłopaka.

Alvaros Sadera

Gdy zbliżali się do krawędzi chłopak powiedział – kościane wrota w przestworza powrót na miejsce wezwania – po tym złapał dziewczynę na ręce i pobiegł do krawędzie zobaczył gdzie jest portal i zeskoczył z skarby prosto w portal.

Livia Asakura

Patrzyła z góry na wszystko, po czym zeskoczyła z bronią w ręku. Prychnęła cicho, idąc gdzieś między ruiny. W co oni się bawią? No nic, nie jej problem. Westchnęła cicho, mając świadomość,ze ma za wielką moc na turniej szamanów. Zbyt wielką potęgę umieszczoną we krwi. - Szkooda...-szepnęła,idąc dalej.

Livia Asakura

Usiadła na kamieniu, sprawiając ze broń zniknęła. Westchnęła cicho, patrząc w gwiazdy. No tak..można się było spodziewać.

Hao Asakura

Duch ognia pojawił się nie wiadomo skąd na nocnym niebie. Przez chwilę wyglądał jak głodny sęp, wyczekujący, aż ofiara opadnie z sił, po chwili jednak wylądował na ziemi a z jego ramienia zeskoczył Hao.
- Witaj, siostrzyczko - powiedział, a jego twarz wykrzywiła się w specyficznym uśmiechu. Podszedł kilka kroków w kierunku dziewczyny.

Livia Asakura

Wstała gwałtownie, wyrwana z zamyślenia. Z bratem nie widziała się dużo czasu, więc skąd mogła wiedzieć co ją czeka. Błękitne oczy dziewczyny wbiły się w postać a na ustach wykwitł ironiczny uśmiech.- Przypomniałeś sobie o mnie Hao?

Hao Asakura

- Wiem, że spotkania rodzinne, to może nie moja specjalność, ale skąd w tobie tyle ironii, mała Olivio? - spytał udając zdziwienie. - Wszak powinnaś być milsza dla starszego brata.

Anna Kyoyama :)

- może nie chce - wtrąciła się ściągając z siebie pajęczynę